Wiersze pełne nadziei, strona 1

"Wiara"

Wierzę i chcę wierzyć

W lepsze jutro

W każdą myśl dobrą

Nigdy nie poprzestanę wierzyć

„Chaos złych myśli?-jest i będzie”

Okiem nadziei spojrzę w swą przyszłość

Czasy są trudne, ludzkie zmagania-żmudne

Chęć we mnie żyje, zmienić się pragnę

Lęk i trwoga?- niechaj odejdą ode mnie

Kiedy swą samotną wędrówkę zakończę

Ucałuję swój los, choćbym miał wiele trosk

Znikną na zawsze łzy cieknące po policzkach bladych

***

Gdy wiara we mnie się budzi

Mój umysł tak mocno się nie trudzi

Już wiem gdzie się w swym życiu podzieję

Bo kocham swą nieśmiertelną nadzieję…

„walka”

Jak pięknie jest poczuć siłę

Niepewność nie ma znaczenia

Szybko  gaśnie

Podupada boleśnie

****

Zaczynam stąpać pewniej

Nie lękam się i nie złoszczę

Troska i spokój wypełnia me oblicze

Zasypiam w ciszy

Obraz życia jest cudnie piękny

Jednak tylko gdy tego pragnę

„Do dzieła! Do dzieła!”- krzyczę do siebie

Nikt nie słyszy poza mną jedynie

Czas jest taki litościwy

Nagradza mnie  rzetelnie

Nie boję się go

Bo niby czemu?

Biegnę do wiatru

On mój umysł nie raz orzeźwia

Daje nadzieję

Choć barwa biała ustępuje czerni

Nie zamykam się przed światem ludzi

Pomimo cierpienia

Samotności obfitej

Kończę marny żywot

Zaczynam stawiać kroki ku drodze życia

A czym życie?-

Tym co sobie ułożę w swych myślach

Należycie, bezgranicznie, z łzą, uśmiechem

Brak woli? Nicość? Wrogość?-odejdźcie na zawsze!

Niechaj zawita radość, choćby ze smutkiem

Nie pragnę jedynie pustki

Chcę żyć i kochać

Nawet swą słabość markotną

Nie czując  spełnienia braku

Dochodząc do życiowego szlaku….

"Och ma radości!"

Gości we mnie radość

Wspaniale przez byt pędzę

Już nie oglądam się za siebie

Każdy dzień dobry

Zamykam skrzętnie

W pudełku marzeń

Nic tak nie cieszy

Nic tak umysłu nie koi

Jak radość nieskończona

Czasami płaczę

A któż łez nie roni?

Takie życie w gonitwie

Uczucia ludzkie

Takie zmienne

Czerni nie pragnę

Dusiłem się nią za długo

Biel daje mi nadzieję!

Szaleństwo kolorów

Już właściwie chcę kroczyć

Droga musi być pewna

W zakamarkach zmysłów

W pustej przestrzeni

Rodzi się zło jeszcze

Nie pragnę go tak mocno

Czym taka rozkosz?

Nie chcę radości złudnej

Zawsze gdy stawiam krok

Jeden, potem drugi śmiało

Zaczynam rozumieć

Nic nie będzie jak dawniej

Pustka i chaos

Myśl goniąca kolejną w nonsensie

****

Czemu tak się działo?

Czemu dobro tyle lat we mnie spało?

Czemu wreszcie tyle sił do walki miałem?

Widocznie tego aż tak mocno chciałem….!

„Miłujmy się”

Kochani moi, sercem z Wami jestem

Każdy dzień maluję na obrazie sumienia

Zasypiam ze spokojem by móc się obudzić

Nawet gdybym musiał nazajutrz się trudzić

Dlatego prośbę mam do Was wielką- miłujmy się!

Okażmy choć trochę uczucia swemu bliźniemu

Niechaj rany, które już dawno się zagoiły

Nigdy nikomu serc pogrążonych w cierpieniu nie koiły

Czas odnaleźć swój sens- co nie jest prostotą!

Dni niepewne, które nadejdą za moment, za chwilę

Niechaj każdy z nas je ubarwi w kolorach soczystych

A świat się ukaże zupełnie dla wszystkich jasny, przejrzysty…

„nadzieja”

Na świadomości szczycie rodzi się myśl

Strumień światła przepływa

Gasząc dni niepewne

Oczy otwiera wola cudna

Mknąc przez krople wzruszenia

dni  dobre  radością  wypełnia

niemoc, niebyt i esencja wiary

chaos, gniew srogi-to elementy bytu

nie wiedza i  rozum  -zapleczem  pomysłu

sens pragnień odnaleźć  trudno

rozsądek samotnie w umyśle  swym tańczy

a  nadzieja  w sercu strudzonych zostaje…